dualiteit...

Ik balanceer me op een dunne lijn tussen opperst geluk en existentiële crisis…

On est branché

Blijkbaar heb ik plots sinds gisteren internet op kot. Het rechtse lampje brandt nu al meer dan 24u non stop en dat wil zeggen: on est branché. Hoe lang dat zal duren is maar de vraag... Stubru staat al een hele dag en nacht op, zo hoor ik af en toe eens het weerbericht in België (dat is altijd een beetje lachen en wenen tegelijk) en ben ik op de hoogte van de nieuwe muziek, want da's hier gene vette! 't Is wel spijtig om zien dat er zo weinig gereageerd wordt op onze berichtjes. Misschien moeten we dan maar eens een tijdje staken (hehe).


... (stilte)


Als jullie nog wat nieuws willen, dan vragen jullie het maar ;-) (da's eigenlijk een excuus om op deze lazy sunday niks te hoeven schrijven)

Mon prof, le pyromane…

(op sitebezoek... all work and no play...)

Eh ben, c’est vraie, ce qu’on dit… Les erasmus, ils savent faire la fête !
Maandagavond begint bij Laura: een glaasje wijn om in de sfeer te komen, et c’ést partie pour le show! Waar de fiesta precies doorgaat weten we niet, maar we hebben maar op het geluid af te gaan… Geen aanrader voor claustrofobiepatiëntjes: met wat geduw en gewring lukt het ons een plaatsje te bemachtigen, en de jacht op conversatiepartners kan beginnen! Pas trop difficile, plein de gens qui veulent faire notre connaissance! Bij Jorge (prononciation : Orche, een rasechte Spanjaard…) kunnen we terecht voor een interessant discours over het gebrek aan privacy in mannentoiletten, en even later geraken we aan de praat met Jean-Pierre (een Indiër, die zijn thuishaven achter zich heeft gelaten om naar Duitsland, en later naar Frankrijk te verhuizen) en knappe Richard (Ile de la Réunion). Pendant les heures qui suivent, on mène une conversation très animée. Jean-Pierre heeft wel even tijd nodig om te begrijpen dat wanneer een meisje met een jongen meegaat naar de nachtwinkel, ça ne veut pas dire qu’elle veut l’embrasser, mais à part de ça, c’est une soirée fantastique!
Richard, Jorge en JP wonen blijkbaar dicht bij mij, dus fietsen we samen richting Boutonnet, alwaar onze wegen scheiden. Je donne mon numéro de portable à JP, pour qu’il puisse m’appeler le jour après pour m’expliquer où se passe la fête de Olli (nog een Spanjaard…), et je plonge dans mon lit.

De volgende dag echter geen telefoontje, dus ben ik al volop plannen aan het maken met Laura en Kate, wanneer ik per toeval een blik in mijn postvakje werp. Blijkbaar had ik een verkeerd nummer opgegeven (septante-deux ne se dit pas en France, et soixante-douze, c’est un peu trop compliquée pour moi…), en was JP dan maar mijn boîte aux lettres komen zoeken… Opgeven staat hier niet in het woordenboek ! Si j’avais envie de leur rejoindre pour la fête, je devais lui donner un coup de fil. We spreken af in de cité universitaire, waar Jorge al met een aperitiefje op ons zit te wachten.
De nouveau, il y a plein de monde à la fête ! Cisse en ik kennen nog niet zoveel mensjes, dus beginnen we lukraak te praten met alwie ons pad kruist. Un peu de musique et de tiramisu (Jorge voedert me lepeltje per lepeltje, apparemment c’est très sexy…), et on s’amuse comme des fous ! Af en toe toch een blik op de klok werpen, morgenochtend les om 9u…

Wonder boven wonder begint de les ongeveer op tijd (na een half uurtje komen Kate en Laura met kleine oogjes binnengekropen, en ook Cillian komt erdoor tegen 11u…). Nicolas Pauli start zijn computer op, en op het scherm verschijnt… een ppt-presentatie van onze eigenste Marijke Mollaert (het duurt eventjes voor ik het doorheb, aangezien ‘Maric Moleir’ me niet meteen bekend in de oren klinkt…)! Mr Pauli blijkt een zeer gepassioneerde ingenieur te zijn, die er niet van terugschrikt op tafels te klimmen om zich ervan te verzekeren dat het loszittend stukje plafond niet op onze hoofdjes zou terechtkomen, zich neer te vleien op de grond om snel een maquette te fabriceren, en zelfs een eerdergemaakt prototypetje met zijn aansteker te bewerken, om ons te overtuigen van de brandbestendigheid. Het heerlijke aroma en de giftige dampen nemen we er met veel plezier bij.

’s Namiddags trekken we naar Cinema Diagonal, waar ik me volledig laat meeslepen in het verhaal en de muziek van ‘Fauteuils d’orchestre’. Buiten Kate (aan wie we het verhaal achteraf moeten vertellen, aangezien de vermoeidheid te groot was…) zijn we het er roerend over eens: een aanrader!

Vanavond zal ik maar eens vroeg de oogjes sluiten, want voor morgen staan er weer een hele dag les en een fiesta op het menu!

Une journée de travail

(klik op de foto om het foto-album te bekijken...)

Vandaag begon heel abrupt: opstaan om 9u45 en realiseren dat ik om 10u had afgesproken met Laura om van workshop te wisselen. Vlug onder de douche, een appel meescharrelen, Pluis van het behang halen (dat langzamerhand de fel groene muur die erachter zit begint te ontluiken) en dan de eerste beste tram opspringen... Nuja, dat komt ervan als je tot 's avonds laat Hichcocks zit te kijken!

Vandaag was wat ze hier een typische werkdag noemen: na het hectische begin, regel ik met Laura de papieren om mijn workshop in La Plagne te wisselen tegen één in Marseille: fair trade heet dat! 't Was eigenlijk een kwestie van budget, want na een vreselijk dure maand februari komt een weekje La Plagne niet echt gelegen voor mijn potefeuille: logement, vervoer, skipas, skimateriaal... Nu nog hopen dat we alle nodige handtekeningen bijeen krijgen, want om van les te wisselen moet je hier blijkbaar een hele papiermolen passeren, toch net iets anders dan bij ons in België!

Ik had om 11u afgesproken met mijn teamgenoten Cillian en Christian om onze site nog eens van dichtbij te gaan bekijken. Ik wist wel dat een kwartier moeten wachten hier de normaalste zaak van de wereld is, maar wanneer om half 12 Christian helemaal bezweet binnen komt gewandeld, kijken we elkaar toch even vreemd aan. Hij was met de fiets gekomen en da's ook weer een heel verhaal... Omdat de starter van zijn auto niet meer werkt, moet hij die altijd op een helling parkeren. Vanmorgen stonden er plots voor en achter hem twee auto's geparkeerd, zodat hij zijn Cliootje niet in gang kon laten rollen...

Wij dus op weg naar de site, enkele km ten noorden van Montpellier, in een klein gehucht; Montferrier-sur-Lez. Na een half uur zoeken hoe we daar zouden geraken, beslissen we om met de bus te gaan. DE bus, want veel meer dan dat rijdt er niet! Tot blijkt dat onze bus net weg is, en de volgende nog 59 minuten op zich moet laten wachten... We zijn dan maar te voet naar onze site geweest!

Voor de rest zal ik het vrij kort houden omdat jullie de komende weken wel wat vaker over de site zullen kunnen lezen, maar het komt erop neer - zie foto's - dat we een oplossing moeten zoeken voor het overduidelijke probleem: een halve ruwbouw die vlak tegen een aquaduct is geplakt en waarvan de vergunningen enkele jaren geleden zijn ingetrokken...

Ikea

(klik op de foto om het foto-album te bekijken...)

en hier zijnde fotootjes van Ikea. Lees dus zeker Lore haar verhaaltje.

Een overzichtje...

(volgende keer misschien toch ook betalen voor de droogkast?)

Je me promène dans les rues,
Le cœur ouvert à l’inconnue.
Het leven inspireert me dag na dag,
Tot een woord, een daad, een stralende glimlach.
Le bonheur est la bienvenue!

Tot zover mijn dichterlijke uitlatingen…
Ongeveer op dit moment, twee weken geleden, schrok ik wakker uit een turbulente droom. 13 dagen al, heb ik kunnen proeven van het zuiderse leven, en ik kijk vol enthousiasme uit naar wat nog komen moet.
Even de voorbije dagen overlopen…
Woensdagochtend om 8u stond ik, zoals het een voorbeeldige studente betaamd, te wachten voor de deur van ‘Salle 8’. Het duurt enkele minuten vooraleer een uitgeputte, roodaangelopen Sergio (Spanje) me komt vergezellen (Mount Architecture per fiets, een ware uitdaging!). Even later maak ik ook kennis met Kate (Ierland), Laura (Finland) en Chloë (jaja, een echte Franse!). Geen prof te bespeuren, maar dat is hier eerder regel dan uitzondering… Als we even later een kijkje gaan nemen in het bureau van Mr Pauli (Marijke zou zich in de 7de hemel bevinden: zover het oog reikt, prijken miniatuur vormactieve constructies, het plafond wordt volledig ingenomen door de meest uiteenlopende tensegrity-structuren…), krijgen we te horen dat de verstrooide professor wel degelijk een briefje had gemaakt, maar het gewoon was vergeten op te hangen… Geen les dus vandaag, en volgende week worden we pas om 9u verwacht. Een fruitsapje in het K’fet dan maar.
De rest van de dag spendeer ik aan inkopen doen, printer installeren, fotootjes selecteren om aan mijn maagdelijk witte muren te hangen,… We zijn nog niet opgenomen in het Erasmusfeestjescircuit, en om eerlijk te zijn voel ik me toch een beetje alleen, en oh zo ver van al die fijne Belgjes…
Donderdagochtend hetzelfde liedje. Vandaag zou mijn studio van start gaan: ‘le renouvellement urbain sous l’angle des matières…(architecture légère)’. Het interieur van atelier 7 blijft echter mysterieus verborgen, en de irritatie zou reeds lang de pan uit geswingd zijn, ware het niet dat de vermoeidheid me met beide voetjes op de grond hield, wanneer Mr Lauriol, Jean-Luc voor de vrienden, ons met zijn aanwezigheid komt verblijden. Samen met 10 van mijn klasgenootjes (de andere 7 waren waarschijnlijk verdwaald in het dichte woud van zachte donsveertjes), word ik ingeleid in de problematiek van ‘La Paillade’ en ‘Le Grand Mail’. Deze buurt was ontstaan in de jaren ’70, toen er door de massale immigratie van Algerijnen een plotse nood aan goedkope huisvesting was. Men had op een hoogte van een viertal meter een betonnen plateau van enkele honderden meters lang gegoten, waaronder parkeerfaciliteiten werden voorzien, en waarrond een aantal kolossale gebouwen werden opgetrokken. Als we ons drie decennia later tussen deze honderden woonsten begeven, worden we (een bende druk discuterende architectjes in spe, geleid door een toch ietwat excentrieke prof) niet meteen met open armen ontvangen. Met priemende blikken in onze rug, zetten we onze weg voort. Op deze site zullen we ons de volgende maanden toeleggen, om te trachten de problematiek te doorgronden, en een betere suggestie tot heropleving te formuleren dan die van het stadsbestuur…
In de namiddag volgt een verdere inleiding over de aanpak van de komende lessen. Ondertussen hebben ook mijn andere klasgenootjes de weg naar het atelier gevonden. Drie ingenieurs uit Toulouse (de opleiding ingenieur-architect bestaat in Frankrijk blijkbaar niet, dus volgen ze nu een verkorte opleiding in architectuur), een Quebeciaan van Colombiaanse oorsprong, 2 Ieren, een Finse, een Algerijn, een Duitse, en een paar Fransen.
Er wordt van elk van ons verwacht dat we een website maken (oh help), waarop het volledige ontwerpproces kan gevolgd worden. We zullen ook een inleiding krijgen in ‘Vectorworks’, om onze zeer uiteenlopende tekentechnieken en –ervaringen wat in overeenstemming te brengen. ‘Help mij, help mij, uit de nood!’ denk ik dan, maar ik ben blijkbaar niet de enige met een serieuze informaticafobie, en onze 3 begeleiders voegen er meteen aan toe dat ze ons zeker zullen helpen als we wat in de problemen komen. Benieuwd wat dat gaat geven! Maar een stevige uitdaging van tijd tot tijd kan nooit kwaad!
’S Avonds gaan we naar de projectie van ‘Le Corbusier en Inde’. We volgen deze interessante documentaire samen met een 30-tal andere studentjes, in een volledig geëquipeerde filmzaal (een schril contrast met de filmavondjes van Pantheon, maar zolang de gezelligheid verzekerd is…). Achteraf kunnen we in het K’fet terecht voor een drankje en een hapje, de ideale gelegenheid om Sebastien (de Colombiaanse Quebeciaan) en zijn vriendin Adriana wat beter te leren kennen. Er worden meteen plannen gesmeed voor wederzijdse dineruitnodigingen, suggesties voor typisch Belgische gerechten zijn steeds welkom!
Vrijdagochtend om 9u sta ik zoals afgesproken aan de eindhalte van de tram. We gaan nogmaals de site bezoeken, ditmaal gewapend met fototoestel. 250 foto’s later komen we tot de conclusie dat we de profs uit het oog zijn verloren, en keren we dus maar op ons eentje terug naar la fac. Daar worden we onderverdeeld in groepjes, waarin we de eerste 4 weken zullen samenwerken om tot een grondige ‘diagnostic’ van de site te komen. Ik word gekoppeld aan Laura, de Finse (spreekt Frans met een zwaar Engels accent, wat de communicatie wel wat bemoeilijkt, maar voor de rest een leuk en goedlachs meisje) en Toufik, de Algerijn (de overeenkomst met onze eigenste Mouf is frappant! We komen meteen heel goed overeen, samenwerken met Touf zal dus geen enkel probleem vormen!).
We lijken alweer een rustig avondje tegemoet te gaan (Cisse komt wat internetten bij mij in de hal, telefoontje naar Sarai dat plots onderbroken wordt als de internetconnectie het nog maar eens laat afweten, dan maar terug naar mijn kamertje, postertjes ophangen, muziekje luisteren,…) als we een berichtje krijgen van onze –inmiddels goede- vriend Sebastien: ‘Salut mes amis Erasmus, où est-ce qu’on fait la fiesta ce soir? Nous avons déjà commencé chez nous!...’. We springen dus in onze feestoutfit, en snellen naar de Place de la Comédie. Samen met Sebastien, Adriana, Clara en … (2 Spaanse meisjes, waarvan me de naam even ontsnapt…), trekken we naar een kotfeestje van een paar Finse meisjes. Onderweg wat problemen met locale jeugd, die zich storten op de bierflesjes op de bagagedrager, maar we komen heelhuids aan, en het socialisen kan beginnen! Enkele uurtjes later wandelen we moe maar voldaan richting dromenland.
Zaterdagmiddag (het Zuiderse ritme respecterend) gaan Cisse en ik de Ikea onveilig maken (voor fotootjes, nog eventjes geduld, Ciske zal ze online zetten!). Verraderlijke winkel, zoveel moois, enkel het angstwekkend lage cijfer op mijn bankrekening houdt me tegen om me volledig te laten gaan. Wel profiteer ik ervan om me eens lekker neer te vleien in een van de vele zetels, tussen een enorme rijkdom aan kussens. De verkopers kijken me wat raar aan, en als ik uitleg dat ik graag in de Ikea zou komen wonen, wordt er eens vriendelijk geglimlacht. In de late namiddag keren we huiswaarts met onze nieuwste schatten, waaronder een fantastisch miniatuur appelsienenboompje, dan nu op mijn balkonnetje prijkt.
En vandaag is het dus zondag. Vanochtend ben ik een stukje gaan lopen, om de buurt ook op die manier wat beter te leren kennen, en me wat minder schuldig te voelen over die heerlijke chocoladetaart waarvan ik de verleiding gisteren in de ikea niet kon weerstaan... Met 2 volle linnenzakken ben ik daarna naar de wasserette getrokken, alwaar ik nu zit te staren naar de kleurig wervelende inhoud van de droogtrommel.

(Toertje door Montpellier. Klik op de foto om het foto-album te bekijken...)

Dinsdagavond. Een blik op de kalender zegt genoeg: het is Valentijn! Verstrooide Fransmannen met geurige bloemenruikers, Verdwaalde eenzaten met een fles witte wijn in de hand... Ach ja, ze zijn hier niet anders dan in België! Om wat in de sfeer te komen, trek ik naar Lore's place (ja, dat met het mooie uitzicht bij zonsondergang) met een flesje rosé en met veel zin in... spaghetti. Geen rozen of anjers, maar gewoon mezelf, dat volstaat.

De les van deze morgen was inderdaad het lange verhaal meer dan waard waard. Veel hebben we niet bijgeleerd, maar mensenkennis is minstens even belangrijk! Terwijl Lore van haar vrij namiddagje aan het genieten was - zo zijn er wel meerdere hier - trok ik vol goede moed naar mijn eerste séminaire.

13h45, geen kat te bespeuren. Dan maar even mijn inschrijving in orde gaan brengen bij Sandrine, dat kan nog van pas komen dit semester. Sandrine haar grappige bureaugenote wist me te vertellen dat Sandrine ook nog les geeft, dat ik mijn papieren maar gewoon op haar bureau moest leggen. Alles komt hier wel altijd ooit in orde. Maak je vooral niet druk over wanneer en hoe! Wanneer ik langs mijn neus weg vraag waar ik Salle 8 kan vinden, haalt ze een gigantisch dikke map boven met plannetjes en weet ik veel en begint ze een hele wegbeschrijving uit te kramen.

De séminaire bleek een ronde tafelgesprek te zijn zoals we bij José vaak deden. Een gezellige maar serieuze babbel over de interessante en minder interessante dingen des levens: architectuur in dit geval. In een klasje van 15 zitten heeft veel weg van thuis, maar vreemd genoeg zit er niet één student bij die van Montpellier zelf is. Eén uit Nice, een andere uit Strasbourg, enkele vreemde vogels uit Casablanca, Québec, Martinique, Ierland en België (bijna mezelf vergeten). Het is hier altijd een beetje vakantie, denk ik dan. Maar de realiteit is anders: de volgende twee uur werd een snedige discussie over "La maison individuelle". Het is hier in Frankrijk blijkbaar helemaal anders gesteld met de huisvesting dan in ons Belgenlandje, want amper 5% de la térritoire française is bebouwd (volgens hem dan toch). Volgde nog een redelijk bevooroordeeld discours over waarom sportauto's wel gewoon vrij mogen verkocht en gekocht worden, maar de bouw van dure villa's door de staat wordt ontmoedigd... Ik denk dat onze prof een beetje heimwee heeft naar Michigan, waar hij volgens zijn veel te enthousiaste inleiding aan "de Amerikaanse Bauhaus School" heeft les gevolgd. Ik ben benieuwd naar de volgende les...

A Montpellier, on peut changer d’avis, même pendant les Soldes!

De Wensboom in de Jardin des Plantes: steek een briefje in een van de gaatjes, en daar maar hopen dat het uitkomt...

‘Bonjour et bienvenue chez RFM, il est 7 heure et vous êtes au coeur de 30 minutes du meilleur des années ’80 à aujourd’hui avec le nouveau Raphaël!’
7u, veel te vroeg als je het mij vraagt. Van rustig blijven liggen is echter geen sprake, want de zenuwen razen door mijn nog slaperige lijf. Binnen 2 uurtjes is het zover: onze eerste les aan de Ecole Nationale Supérieure d’Architecture de Montpellier.
Een korte blik in mijn kleerkast en de eeuwige vraag wat ik vandaag zal aantrekken… Ondertussen op de radio voor zowat de vijfde keer vanochtend: ‘‘La belle et le clochard’, offre spécial pour St Valentin’… Veel te vroeg vertrek ik naar de tramhalte, waar ik met la bête sauvage heb afgesproken.
Buiten adem door de beklimming van de Mount Architecture, begint de queeste naar ‘salle 5’. De inheemse studenten hebben er blijkbaar nog nooit van gehoord. Alhoewel, probeer misschien eens het lokaal daar in de hoek… Een korte blik door het raampje leert ons dat de les ‘methodologie’ nog niet afgelopen is, dus hebben we nog even tijd om de prikborden aan een onderzoekje te onderwerpen. Als echter om 9.05u de les nog steeds volop aan de gang is, en niemand aanstalten lijkt te maken om zijn boeltje in te pakken, beginnen de vragen te rijzen… We klampen de eerste de beste étudiante aan die ook richting de vermeende ‘salle 5’ onderweg is, maar Irene blijkt ook een Erasmusstudentje te zijn, en kan ons dus niet veel verder helpen. Op naar l’accueil, waar we tot onze grote ontsteltenis tegen Jolande De Bitch opbotsen. Gelukkig neemt Irene het woord, waarop we ontdekken dat Jolande niet enkel een grondige afkeer voor les Belges koestert…
Uiteindelijk blijkt dat we toch aan de juiste deur stonden, maar dat l’administration op het laatste moment beslist had dat de les ‘Enveloppe et materiaux: objectifs, réalités et prospectives’ reeds om 8u zou beginnen… Een beetje verlegen duwen we de poort naar de wijsheid open en nemen plaats tussen een 30-tal andere studentjes. Lijkt ons een beetje weinig, aangezien dit een verplichte les is voor alle studenten van Semestre 8, en dat zouden er een kleine 100-tal moeten zijn, maar enkele minuten later komt nog een hele troep (waaronder ceux qui ne savaient pas où se trouvait la salle 5) binnengestommeld. De sympathieke prof De Bussierre overloopt snel even zijn uiteenzetting van het voorbije uur, en vertelt enthousiast verder over de verschillende fases in het ontstaan van een gebouw en zijn enveloppe. Na een poging tot noteren in het Frans, schakel ik snel over naar het Nederlands, en luister zeer aandachtig naar het toch niet zo bijster interessante verhaaltje…
Om 10u een korte pauze in de K’fet, blijkbaar the place to be… Uitgebaat door een van de 7 studentenkringen, kan je er een koffietje nuttigen, de honger stillen met een heerlijke croissant, of gewoon rustig een praatje slaan. Misschien een ideetje voor Pantheon? :-)
Na de pauze wordt het zo mogelijk nog erger… Cisse heeft ondertussen zijn laptopje bovengehaald om de rest van de les op te nemen, zodat we het hemelse stemgeluid van de bron van alle kennis later in alle rust kunnen herbeluisteren. Maar wat volgt is een samenraapsel van bouwtechnologie, bouwfysica, thermodynamica, warmte, en energie. K-waarde, dubbele ramen, de isolerende kwaliteit van lucht, gordijngevels, … een voor een passeren ze de revue. Regelmatig herinnert de prof er ons aan dat dit een van de moeilijkste lessen is die hij zal geven, en dat we zeker niet moeten panikeren, want dat al die details eigenlijk helemaal niet belangrijk zijn, en dat hij de volgende les voor voldoende voorbeeldjes zal zorgen. Cisse en ik kijken elkaar bedenkelijk aan terwijl hij verdergaat over de vergelijking tussen het Franse beglazingssysteem en dat van de rest van de wereld (C’est La France contre le reste du monde…), en we zijn het er duidelijk over eens: hier willen we onze kostbare tijd niet aan verspillen! Dit geeft me wel de mogelijkheid om eens rond me heen te kijken, en al die nieuwe gezichten in me op te nemen. Des beaux mecs? Bwoa, kan er mee door, maar voorlopig moeten de Belgische exemplaren niet al te zwaar het onderspit delven…
Na de eindspeech, waarin wordt uitgelegd dat iedere les een aantal studenten aan bord zullen geroepen worden om hen te testen op hun kennis en gezond verstand (we voelen ons even terug op de middelbare school…), en dat elk jaar ongeveer 50% van de studenten zich mogen verheugen op een 2de bezoekje, snellen we naar de telefoon: ‘Hallo, José? Francis en Lore vanuit Montpellier. Het is om te vragen of we nog een wijziging kunnen doorvoeren in ons studieprogramma… Ja? Is het nog steeds mogelijk om Architectuurtheorie via internet te volgen? Wel, dan mag je bij ons allebei ‘Enveloppe et Materiaux’ daardoor vervangen! Ok, bedankt!’
Het duurt nog eventjes vooraleer het tot me doordringt dat ik nu ook op dinsdag geen les zal hebben! Vier dagen weekend, wat kan une petite francaise nog meer wensen?

Je ne vous ai pas oublié

Om nog maar niet van "my place" te spreken dan... Die cadeautjes moeten wel net iets groter zijn voor mij. Stuur alles maar naar:

Francis Vanden Bavière
10, Boulevard Pasteur
34000 Montpellier
France

En dat van mij is 0033 (0)6 98 64 62 09

Skype: wie zoekt die vindt ;-)

Nog eventjes geduld allemaal. Ik ben in blijde verwachting van mijn draadloze modem op kot, en dan bestook ik jullie met massa's fotootjes en berichtjes.

in my place...

Bloemen, kransen, kaartjes en bezoeken: slechts 1 adres:

Citadines
Lore Vantomme
195, rue du pré aux clercs (boîte 422)
34090 Montpellier
France

Ik heb hier ook een nieuw gsm-nummertje: (0033)6 72 10 19 33
(maar ik zal mijn Belgisch beestje ook af en toe nog wel wat aandacht en liefde schenken...)

En ook op skype ben ik helemaal vertegenwoordigd: loco_lokie (LoreVantomme@hotmail.com)

Voila, laat de cadeautjes maar komen!
Frech Kisses!

Een verhaaltje voor het slapengaan...

Een zichtje vanop mijn fantastisch grote balkon (jaja, naar het Zuiden gericht!)

‘Het wordt een mooie dag’ zei ze tegen zichzelf, terwijl de tandpasta uit de tube gleed. Een half uurtje geleden waren haar vriendinnetjes vertrokken, met een lange rit richting Brussel voor de boeg. Zijzelf had zich nog even omgedraaid in het opplooibare tweepersoonsbed, dat iets weg had van een ziekenhuisbed, maar garant stond voor een zalige nachtrust… De vroege zonnestralen die zich door het raam boorden zagen er echter te verleidelijk uit. Ze was dus maar van tussen het dons gerold, had zich eens lekker uitgerokken, en had de deur naar het balkon wijd open gegooid.
Onder haar speelden zich ochtendlijke taferelen af. De eerste klanten die hun weg zoeken naar het kleine centre commerciale St Odile, waar naast de epicerie ook een apotheker, een tandarts, een kinesist en een klein restaurantje te vinden zijn. Een beetje verder de leerlingen van de lagere school (een van de vele in de omgeving, Montpellier heeft vruchtbare grond) die aan hun toertjes rond het sportveld beginnen.
Opnieuw voelde ze dat rare gevoel, iets tussen droom en realiteit, een vleugje besef dat zich een weg naar de oppervlakte van haar gedachten baant. De komende zes maanden was dit haar stekje, zou dit haar ochtendlijke ritueel worden, zou ze misschien zelfs de kruin van Madame Marie leren herkennen, die elke ochtend haar krant komt kopen, of kleine Pierre die zo graag tot boven in het klimrek kruipt.
Vandaag zou ze het contract voor haar kot in orde brengen, vervolgens haar subsidieaanvraag indienen, en haar internetverbinding in orde proberen maken, zodat ze eindelijk wat nieuws aan haar dierbaren in het koude belgenlandje kon overbrengen. Ze kon niet zeggen dat niemand haar gewaarschuwd had, de eerste dagen van het nieuwe leven van de doorsnee Erasmus-student kunnen nog het best vergeleken worden met een spoedcursus ‘inschrijvingen, paperassen, administratie: hoe pak ik het aan?’. En eigenlijk had ze zelfs nog niet echt te klagen, aangezien haar voorgangster het pad al voor een groot stuk had geëffend… Samen met haar partner in crime, la bête sauvage voor de vrienden, had ze ‘la fac’ al met talrijke bezoekjes geëerd (Zij : ‘Excusez-nous, quand est-ce que le choix des studios sera affiché?’ Jolande de Bitch : ‘Quand vous me donnez le temps de travailler, et vous arrêtez de me déranger. Au revoir !’), een bankrekening geopend, abonnementen onderschreven, de noodzakelijke eerste inkopen gedaan, en vooral het saldo van haar bankrekening een duizelingwekkend snelle duikvlucht zien nemen.
Ook had ze al vele uren gespendeerd aan het ontdekken van haar nieuwe thuishaven. Kuierend door de straatjes, genietend van het mooie weer en het mooie volk, van de historische overblijfselen en de vele hippe winkeltjes. Vooral naar de weg tussen de Place de la Comédie, en la gare de St. Roch zou ze nog vaak terugkeren. Daar had ze namelijk een lange rij glazen stoelen ontdekt, die de afstand tot verschillende plaatsen in de wereld aanduiden. De eerste van de rij hielp haar zich eraan te herinneren dat Brussel uiteindelijk maar een steenworp ver is, en zou dus van pas kunnen komen op de momenten dat het heimwee de bovenhand haalt. Als die er al zouden komen natuurlijk, want hoeveel ze ook van haar Belgische habitat hield, dit kon ze ook wel smaken…
Ze leidde het water rond in haar mond, en spuwde het uit. Nog even een korte blik in de spiegel (T-shirt, zonnebril, zomerjasje,…), en ze voelde zich weer helemaal klaar voor een nieuwe dag in La Douce France.