enfin...

C’est vrai que ça fait un bon petit temps depuis que je vous ai donné des nouvelles… Mais avec des semaines mortelles qui ne cessent pas de se suivre, je dirai que c’est un peu normal… Mortelles je dis ? Eh ben oui… Je vous explique…
Avant de partir pour la Belgique, c’était la folie à l’école. On avait un rendu le 20/04, le jeudi juste avant nos vacances de pâques, et je peux vous assurer qu’on a bien bossé ! Charrette dans les coursives, pizza pour le petit-déj, des belles plans et coupes, et surtout une maquette de ouf ! Le soir encore une petite apéro à la fac, déguisée en disco-queen, pendant que je voyait passer la 42ième heure d’être debout…
Après d’avoir dormie un minimum sur le TGV, j’étais tout prête pour passer un premier week-end à Bruxelles. Ca faisait un peu bizarre, de pouvoir parler en néerlandais tout le temps, en de donner qu’un bisou au lieu de trois, mais à la fin je reprenais assez facilement les habitudes belges. Surtout le fait de revoir plein d’amis, même un petit garçon semi-portugais, était trop fantastique !
Le lundi d’après, je repartais de nouveau pour une petite escapade à l’Hollande, avec mes amis montpelliérains. Pas mal, pour un ‘voyage d’études’ ! Apparemment, nos voisins ont des choses assez intéressantes à nous offrir ! Pendant la journée, on faisait des visites d’archi, à pied ou en vélo, et les soirs, on s’éclatait… Les rues d’Amsterdam, avec leurs milliers de coffee-shops, vitrines et de poteaux n’ont plus de secrets pour nous ! Heureusement que j’avais un coussin vivant qui m’aidait à rattraper un peu de sommeil dans le train et le bus tout au long de la semaine, sinon je n’aurais jamais survécu…
Inutile de dire que la semaine d’après, que j’ai passé en Belgique, était également nickel-chrôme… Pasha-party, Sebas, Soirée Spaghetti, dîner entre amis, … Aluminium quoi !
Met een klein beetje pijn in mijn hartje, maar nog veel meer zin om weer volop in het Erasmusbestaan te vliegen, sprong ik terug op de TGV. De komende weken zouden een echte race tegen de tijd worden… Er moest een wedstijdontwerpje afgemaakt worden (Wat doe ik mezelf toch aan?? Btw: als ik het niet vaak genoeg zeg: thanx Ciske, je bent echt te goed voor deze wereld! En Stijntje en Mimie doen zeker niet onder!), en een nieuwe ‘rendu’ (24/05) voorbereid worden. Nog nooit zoveel nachtjes in de gangen van een school doorgebracht (4 nuits blanches in anderhalve week…), nog niet vaak zoveel dozen van de afhaalpizzeria bij elkaar gezien, en voor het eerst in mijn korte leventje 63uur wakker gebleven… (ok, ik geef toe, ik heb even mijn oogjes dichtgedaan, maar echt comfortabel was dat niet… kijk maar naar de foto’s…) Maar het resultaat mocht er wezen! Je krijgt niet elke dag van je proffen te horen dat ze echt niet goed weten wat ze kunnen bekritiseren, en dat de andere groepjes een voorbeeld aan onze werklust moeten nemen… De verwachtingen staan dus vrij hoog gespannen voor de komende rendu (ondertussen binnen een goeie 2 weekjes…), dus we houden ons al klaar voor de volgende charette(s)!
De 16u slaap die volgden waren absoluut te zalig om met de beperkte Nederlandse woordenschat te beschrijven (de Franse heb ik me nog niet voldoende eigen gemaakt voor dergelijke beproevingen…), en de feestjes en strandbezoekjes die erop volgden moesten ook niet onderdoen! Het was even spannend toen we de laatste bus van het strand terug naar huis hadden gemist, maar toen onze bereidwillige chauffeur en zijn companen tussen de Arabische gezangen opeens luidkeels met Frank Sinatra begonnen meekweelen voelden we ons weer volledig op ons gemakje!
Maar aan alle mooie liedjes komt een einde, en zeker aan de zalige weekendjes die op een zware beproeving volgen… Tijd om er weer in te vliegen dus, al is het niet gemakkelijk om weer in het juiste ritme te komen…
Ik laat de beeldjes voor zich spreken, en probeer de volgende keer niet zo lang te wachten voor ik weer een tekentje van leven geef!