Mon prof, le pyromane…

(op sitebezoek... all work and no play...)

Eh ben, c’est vraie, ce qu’on dit… Les erasmus, ils savent faire la fête !
Maandagavond begint bij Laura: een glaasje wijn om in de sfeer te komen, et c’ést partie pour le show! Waar de fiesta precies doorgaat weten we niet, maar we hebben maar op het geluid af te gaan… Geen aanrader voor claustrofobiepatiëntjes: met wat geduw en gewring lukt het ons een plaatsje te bemachtigen, en de jacht op conversatiepartners kan beginnen! Pas trop difficile, plein de gens qui veulent faire notre connaissance! Bij Jorge (prononciation : Orche, een rasechte Spanjaard…) kunnen we terecht voor een interessant discours over het gebrek aan privacy in mannentoiletten, en even later geraken we aan de praat met Jean-Pierre (een Indiër, die zijn thuishaven achter zich heeft gelaten om naar Duitsland, en later naar Frankrijk te verhuizen) en knappe Richard (Ile de la Réunion). Pendant les heures qui suivent, on mène une conversation très animée. Jean-Pierre heeft wel even tijd nodig om te begrijpen dat wanneer een meisje met een jongen meegaat naar de nachtwinkel, ça ne veut pas dire qu’elle veut l’embrasser, mais à part de ça, c’est une soirée fantastique!
Richard, Jorge en JP wonen blijkbaar dicht bij mij, dus fietsen we samen richting Boutonnet, alwaar onze wegen scheiden. Je donne mon numéro de portable à JP, pour qu’il puisse m’appeler le jour après pour m’expliquer où se passe la fête de Olli (nog een Spanjaard…), et je plonge dans mon lit.

De volgende dag echter geen telefoontje, dus ben ik al volop plannen aan het maken met Laura en Kate, wanneer ik per toeval een blik in mijn postvakje werp. Blijkbaar had ik een verkeerd nummer opgegeven (septante-deux ne se dit pas en France, et soixante-douze, c’est un peu trop compliquée pour moi…), en was JP dan maar mijn boîte aux lettres komen zoeken… Opgeven staat hier niet in het woordenboek ! Si j’avais envie de leur rejoindre pour la fête, je devais lui donner un coup de fil. We spreken af in de cité universitaire, waar Jorge al met een aperitiefje op ons zit te wachten.
De nouveau, il y a plein de monde à la fête ! Cisse en ik kennen nog niet zoveel mensjes, dus beginnen we lukraak te praten met alwie ons pad kruist. Un peu de musique et de tiramisu (Jorge voedert me lepeltje per lepeltje, apparemment c’est très sexy…), et on s’amuse comme des fous ! Af en toe toch een blik op de klok werpen, morgenochtend les om 9u…

Wonder boven wonder begint de les ongeveer op tijd (na een half uurtje komen Kate en Laura met kleine oogjes binnengekropen, en ook Cillian komt erdoor tegen 11u…). Nicolas Pauli start zijn computer op, en op het scherm verschijnt… een ppt-presentatie van onze eigenste Marijke Mollaert (het duurt eventjes voor ik het doorheb, aangezien ‘Maric Moleir’ me niet meteen bekend in de oren klinkt…)! Mr Pauli blijkt een zeer gepassioneerde ingenieur te zijn, die er niet van terugschrikt op tafels te klimmen om zich ervan te verzekeren dat het loszittend stukje plafond niet op onze hoofdjes zou terechtkomen, zich neer te vleien op de grond om snel een maquette te fabriceren, en zelfs een eerdergemaakt prototypetje met zijn aansteker te bewerken, om ons te overtuigen van de brandbestendigheid. Het heerlijke aroma en de giftige dampen nemen we er met veel plezier bij.

’s Namiddags trekken we naar Cinema Diagonal, waar ik me volledig laat meeslepen in het verhaal en de muziek van ‘Fauteuils d’orchestre’. Buiten Kate (aan wie we het verhaal achteraf moeten vertellen, aangezien de vermoeidheid te groot was…) zijn we het er roerend over eens: een aanrader!

Vanavond zal ik maar eens vroeg de oogjes sluiten, want voor morgen staan er weer een hele dag les en een fiesta op het menu!