Een overzichtje...

(volgende keer misschien toch ook betalen voor de droogkast?)

Je me promène dans les rues,
Le cœur ouvert à l’inconnue.
Het leven inspireert me dag na dag,
Tot een woord, een daad, een stralende glimlach.
Le bonheur est la bienvenue!

Tot zover mijn dichterlijke uitlatingen…
Ongeveer op dit moment, twee weken geleden, schrok ik wakker uit een turbulente droom. 13 dagen al, heb ik kunnen proeven van het zuiderse leven, en ik kijk vol enthousiasme uit naar wat nog komen moet.
Even de voorbije dagen overlopen…
Woensdagochtend om 8u stond ik, zoals het een voorbeeldige studente betaamd, te wachten voor de deur van ‘Salle 8’. Het duurt enkele minuten vooraleer een uitgeputte, roodaangelopen Sergio (Spanje) me komt vergezellen (Mount Architecture per fiets, een ware uitdaging!). Even later maak ik ook kennis met Kate (Ierland), Laura (Finland) en Chloë (jaja, een echte Franse!). Geen prof te bespeuren, maar dat is hier eerder regel dan uitzondering… Als we even later een kijkje gaan nemen in het bureau van Mr Pauli (Marijke zou zich in de 7de hemel bevinden: zover het oog reikt, prijken miniatuur vormactieve constructies, het plafond wordt volledig ingenomen door de meest uiteenlopende tensegrity-structuren…), krijgen we te horen dat de verstrooide professor wel degelijk een briefje had gemaakt, maar het gewoon was vergeten op te hangen… Geen les dus vandaag, en volgende week worden we pas om 9u verwacht. Een fruitsapje in het K’fet dan maar.
De rest van de dag spendeer ik aan inkopen doen, printer installeren, fotootjes selecteren om aan mijn maagdelijk witte muren te hangen,… We zijn nog niet opgenomen in het Erasmusfeestjescircuit, en om eerlijk te zijn voel ik me toch een beetje alleen, en oh zo ver van al die fijne Belgjes…
Donderdagochtend hetzelfde liedje. Vandaag zou mijn studio van start gaan: ‘le renouvellement urbain sous l’angle des matières…(architecture légère)’. Het interieur van atelier 7 blijft echter mysterieus verborgen, en de irritatie zou reeds lang de pan uit geswingd zijn, ware het niet dat de vermoeidheid me met beide voetjes op de grond hield, wanneer Mr Lauriol, Jean-Luc voor de vrienden, ons met zijn aanwezigheid komt verblijden. Samen met 10 van mijn klasgenootjes (de andere 7 waren waarschijnlijk verdwaald in het dichte woud van zachte donsveertjes), word ik ingeleid in de problematiek van ‘La Paillade’ en ‘Le Grand Mail’. Deze buurt was ontstaan in de jaren ’70, toen er door de massale immigratie van Algerijnen een plotse nood aan goedkope huisvesting was. Men had op een hoogte van een viertal meter een betonnen plateau van enkele honderden meters lang gegoten, waaronder parkeerfaciliteiten werden voorzien, en waarrond een aantal kolossale gebouwen werden opgetrokken. Als we ons drie decennia later tussen deze honderden woonsten begeven, worden we (een bende druk discuterende architectjes in spe, geleid door een toch ietwat excentrieke prof) niet meteen met open armen ontvangen. Met priemende blikken in onze rug, zetten we onze weg voort. Op deze site zullen we ons de volgende maanden toeleggen, om te trachten de problematiek te doorgronden, en een betere suggestie tot heropleving te formuleren dan die van het stadsbestuur…
In de namiddag volgt een verdere inleiding over de aanpak van de komende lessen. Ondertussen hebben ook mijn andere klasgenootjes de weg naar het atelier gevonden. Drie ingenieurs uit Toulouse (de opleiding ingenieur-architect bestaat in Frankrijk blijkbaar niet, dus volgen ze nu een verkorte opleiding in architectuur), een Quebeciaan van Colombiaanse oorsprong, 2 Ieren, een Finse, een Algerijn, een Duitse, en een paar Fransen.
Er wordt van elk van ons verwacht dat we een website maken (oh help), waarop het volledige ontwerpproces kan gevolgd worden. We zullen ook een inleiding krijgen in ‘Vectorworks’, om onze zeer uiteenlopende tekentechnieken en –ervaringen wat in overeenstemming te brengen. ‘Help mij, help mij, uit de nood!’ denk ik dan, maar ik ben blijkbaar niet de enige met een serieuze informaticafobie, en onze 3 begeleiders voegen er meteen aan toe dat ze ons zeker zullen helpen als we wat in de problemen komen. Benieuwd wat dat gaat geven! Maar een stevige uitdaging van tijd tot tijd kan nooit kwaad!
’S Avonds gaan we naar de projectie van ‘Le Corbusier en Inde’. We volgen deze interessante documentaire samen met een 30-tal andere studentjes, in een volledig geëquipeerde filmzaal (een schril contrast met de filmavondjes van Pantheon, maar zolang de gezelligheid verzekerd is…). Achteraf kunnen we in het K’fet terecht voor een drankje en een hapje, de ideale gelegenheid om Sebastien (de Colombiaanse Quebeciaan) en zijn vriendin Adriana wat beter te leren kennen. Er worden meteen plannen gesmeed voor wederzijdse dineruitnodigingen, suggesties voor typisch Belgische gerechten zijn steeds welkom!
Vrijdagochtend om 9u sta ik zoals afgesproken aan de eindhalte van de tram. We gaan nogmaals de site bezoeken, ditmaal gewapend met fototoestel. 250 foto’s later komen we tot de conclusie dat we de profs uit het oog zijn verloren, en keren we dus maar op ons eentje terug naar la fac. Daar worden we onderverdeeld in groepjes, waarin we de eerste 4 weken zullen samenwerken om tot een grondige ‘diagnostic’ van de site te komen. Ik word gekoppeld aan Laura, de Finse (spreekt Frans met een zwaar Engels accent, wat de communicatie wel wat bemoeilijkt, maar voor de rest een leuk en goedlachs meisje) en Toufik, de Algerijn (de overeenkomst met onze eigenste Mouf is frappant! We komen meteen heel goed overeen, samenwerken met Touf zal dus geen enkel probleem vormen!).
We lijken alweer een rustig avondje tegemoet te gaan (Cisse komt wat internetten bij mij in de hal, telefoontje naar Sarai dat plots onderbroken wordt als de internetconnectie het nog maar eens laat afweten, dan maar terug naar mijn kamertje, postertjes ophangen, muziekje luisteren,…) als we een berichtje krijgen van onze –inmiddels goede- vriend Sebastien: ‘Salut mes amis Erasmus, où est-ce qu’on fait la fiesta ce soir? Nous avons déjà commencé chez nous!...’. We springen dus in onze feestoutfit, en snellen naar de Place de la Comédie. Samen met Sebastien, Adriana, Clara en … (2 Spaanse meisjes, waarvan me de naam even ontsnapt…), trekken we naar een kotfeestje van een paar Finse meisjes. Onderweg wat problemen met locale jeugd, die zich storten op de bierflesjes op de bagagedrager, maar we komen heelhuids aan, en het socialisen kan beginnen! Enkele uurtjes later wandelen we moe maar voldaan richting dromenland.
Zaterdagmiddag (het Zuiderse ritme respecterend) gaan Cisse en ik de Ikea onveilig maken (voor fotootjes, nog eventjes geduld, Ciske zal ze online zetten!). Verraderlijke winkel, zoveel moois, enkel het angstwekkend lage cijfer op mijn bankrekening houdt me tegen om me volledig te laten gaan. Wel profiteer ik ervan om me eens lekker neer te vleien in een van de vele zetels, tussen een enorme rijkdom aan kussens. De verkopers kijken me wat raar aan, en als ik uitleg dat ik graag in de Ikea zou komen wonen, wordt er eens vriendelijk geglimlacht. In de late namiddag keren we huiswaarts met onze nieuwste schatten, waaronder een fantastisch miniatuur appelsienenboompje, dan nu op mijn balkonnetje prijkt.
En vandaag is het dus zondag. Vanochtend ben ik een stukje gaan lopen, om de buurt ook op die manier wat beter te leren kennen, en me wat minder schuldig te voelen over die heerlijke chocoladetaart waarvan ik de verleiding gisteren in de ikea niet kon weerstaan... Met 2 volle linnenzakken ben ik daarna naar de wasserette getrokken, alwaar ik nu zit te staren naar de kleurig wervelende inhoud van de droogtrommel.