Beziers...

(klik op de foto om het mega fantastische foto-album te bekijken...)

Enough with the French ! At least for one day, because between a Finnish girl, a girl from Holland, and 2 Belgians, it’s a lot easier to speak English… (of iets in die aard…)

Ondertussen is er bijna een maand voorbij. Hoog tijd dus om het gezichtsveld wat open te trekken, de wijde wereld te verkennen, nieuwe horizonten te ontdekken!
Beziers stond als eerste op het lijstje. Diep in een van mijn vele hersenkronkeltjes begon een lampje te schemeren. Een vage herinnering aan lang vervlogen tijden, toen ik nog jong en onbezonnen was, en we nog jaarlijks met z’n allen in het minibusje doken en urenlange ritten trotseerden om vervolgens met man en macht ons opplooibare thuis voor de volgende weken ineen te knutselen. Yeah, those were the days…
Maar de dagen schreiden voorbij. Dan komen de jaren van verstand en zelfstandigheid, en voor je het weet sta je zonder mammie en pappie, maar wel met een paar medeavonturiers, aan het loket van Gare St Roch, hongerig naar nieuwe ervaringen.
Zo verging het Laura, Iris, Francis en Lore, het vierkoppige reisgezelschap van dit relaas.

Het was een mooie dag. Een stevige wind blies hen rond de oren, maar ook een schuchter zonnetje was van de partij. Bij het binnenrijden van la gare de Beziers wreven ze het laatste beetje slaap uit de ogen, en om deze daad kracht bij te zetten, namen ze even later plaats op een gezellig terrasje op de Place Jean Jaures, en wachtten geduldig op hun café à la crème.
In de office de tourisme hadden ze een stadsplannetje bekomen, en een kort overzicht van de meest interessante bezienswaardigheden.
Met het fototoestel in de aanslag trokken ze richting kathedraal. Via kleine gezellige straatjes, verborgen binnenkoertjes en de typische overdekte markt (with giant pieces of cheese) werden ze geleid naar een impressionant panorama. De Bezierse aarde lag letterlijk aan hun voeten.
Na een bezoekje aan het prachtige religieuze monument, en de ontdekking dat blijkbaar geen kat noch kater geïnteresseerd is in museumbezoekjes op dinsdagochtend (who can blame them…), was het tijd voor een picknick in het zonnetje. Hoe hard Lore echter ook probeerde haar innerlijke warmte op haar omgeving over te stralen, ze kon niet op tegen de gedachte aan een lekkere chocolat chaud…
Na de vruchten van de consumptiemaatschappij te hebben genuttigd, was het Le Canal Du Midi waar hun gebundelde aandacht naar uit ging. Tegen de stroming in, kuierden ze langs sluisdeuren en pittoreske bootjes (there even was one named by, over, under, behind, around, between, after… Manon, the coolest dog on earth…). Twee waterlopen kruisen elkaar even verder in de hoogte, en Francis wist hen te vertellen, na aandachtig het foldertje te hebben doorgenomen, dat dit was om de jaarlijkse overstromingen niet nog in grootte te laten toenemen. Ze legden zich even uit de wind in het zonnetje en genoten van de straalblauwe hemel.

Ook de avond had enkel moois (and lots of it) te bieden. Mardi Gras, een alombekend fenomeen, is hier ook niet uit de straten te weren. Vooraleer ons kwartetje de deur van het gezellige restaurant ‘La Tomate’ openduwde, namen ze wat van de sfeer in zich op. Zingende, dansende, percussiegeluidenfabricerende wezens, in alle kleuren van de regenboog, vuurspuwende monsters gemaakt van winkelkarretjes, vuurwerkpijltjes,… voor elk wat wils! Ook een salade géante, en een heerlijk stukje chocoladetaart met vanillecrème later was het feestgedruis nog volop aan de gang.
The happy four kaartten nog wat na bij een lekker tasje thee, en besloten dan maar het hemelse donsrijk te gaan opzoeken… Morgen zouden ze nog eens de handjes uit de mouwen steken, want een ‘diagnostic’ schrijft spijtig genoeg zichzelf niet…