D’autres musiques sont possibles…

Ik hijs me omhoog uit de oneindig uitgestrekte vallei van de stilte.
Andere melodietjes brengen andere gemoedsgesteldheden met zich mee.Net zoals hoge bomen veel wind vangen, zijn bezige bijtjes gevoeliger voor leemtes in hun drukke bestaan. Wanneer de avond valt en de bloemen hun blaadjes als een beschermende mantel om zich heen slaan, komt de stad tot leven. De jeugd, die anders zo zorgzaam over het grondgebied is uitgezaaid, lijkt plots bezeten door de onbedwingbare drang zich te verenigen tot een leger tegen de verveling. Feestjes worden op punt gesteld, de gekste kostuums worden ineengeflanst, de woordenstroom begint ergens ter hoogte van het middenrif op te borrelen. Taal, afkomst, tijdsbesef, haarkleur, stuk voor stuk worden het banaliteiten, vliegjes op het vloekende jaren ’60 behang.

Als de kijkers bij het ochtendgloren met flink wat moeite worden opengetrokken, gaan de trommels zachter slaan. Flarden van herinneringen aan het tafereel dat zich enkele uren geleden afspeelde beginnen stilaan te vervagen. Het telefoonnummer op de rug van de hand schreeuwt om wat aandacht, de besmeurde hoop op het aanrecht ook.
Meer dan twee dagen heeft de gemiddelde mens niet nodig om tot een eenvoudige conclusie te komen. Wolken zijn soms wit, dan weer grijs, soms spelen ze verstoppertje achter een stralend blauwe hemel. Een vijver heeft water nodig opdat de fragiele schoonheid van de lelies niet in brutale botsing komt met de duisternis van de bodem. Een bubbelbad vult zichzelf niet.
Het leven is wat je er zelf van maakt. De verzoening tussen wijze woorden en banaliteit.