weekje workshop R.E.A.

29 maart 2006

(Francis)

07h06 : mac vs PC - keep on going!



Een weekje workshop, het is een hele belevenis! Voor het eerst in enkele weken sta ik op een maandagochtend op om half 7. Behoorlijk pijnlijk als je de avond - lees: nacht - ervoor pas om half 3 je bezoek hebt weggestuurd... Vol goede moed vertrek ik richting school. Een weg die ditmaal vlot verloopt; geen anti-CPE of anti-anti-CPE-betogende dokters-in-spé of ellenlange files om de berg omhoog te geraken. Die zullen we de komende dagen en weken nog genoeg tegenkomen, want van straatwerken kennen ze hier wat! En of het nu maandag, dinsdag, of donderdag is, de dag begint hier altijd in het Kfèt met een koffietje - voor de geeks: bijna een stretto.

Eerst kennismaken met mijn workshopgenootjes. We blijken met acht te zijn, waarvan zeven Erasmussers. Duitsland is goed vertegenwoordigd, maar ook Ierland, Luxemburg, België en Canada zullen deze week hun uiterste best doen! Na een presentatie van Arch. Moustapha Sanaoui over zijn eigen oooh zo super project rond het renoveren voor en met de bewoners van een HLM-blok moeten we groepjes vormen. Nuja, het was al enkele weken beslist dat ik en Sebastian - de Colombiaanse Canadees - zouden samenwerken! Er zou ook al gauw blijken dat Moustapha een heel veeleisend man is... De andere workshop-begeleider, onze prof Bésème, is de vriendelijkheid zelve, een man op leeftijd die voortdurend ratelt over Aldo Van Eyck en Alvar Aalto...

Bip bip.. Instappen! Wij dus maar aan boord van Moustapha's bescheiden Volvootje CX90 met leren zetels, geblindeerde ruiten, zetelverwarming en bluetooth GSM toestanden, om gek genoeg St-Martin, een achtergestelde buurt net buiten Montpellier te gaan bezoeken: onze site voor de komende 5 dagen. Het is een beetje Kureghem, maar dan nog nèt iets meer achtergesteld en nog nèt iets meer spanningen. Je voelt de blikken van de rondslenterende ado's in je rug branden en toen we nog geen vijf minuten gearriveerd waren hadden we al twee keer de vraag gekregen waarom we foto's trekken.. Een buurt vol HLM's - als de M een acronym voor appartement zou zijn dan zou het zoveel betekenen als "heel laagdrempelige appartementen" - en daar midden in een toren van 50 verdiepingen. De ingang is een deurtje van 70cm, mooi gemaskeerd zodat niemand die er niet thuishoort de toegang zou vinden. De sokkel in het rood geschilderd, verbergt enkele troosteloze winkeltjes die op jaarbasis waarschijnlijk nog nieteens de omzet doen van een terrasje in de winter... Nuja, aan ons om daar dus iets op te vinden - op 5 dagen! 4,5 to go!!

De tijd tikt ondertussen voorbij. Dinsdag namiddag moeten we onze eerste concept-ideeën voorleggen in een korte presentatie. Daaruit blijkt al gauw dat iedereen de verkeerde richting uitgaat. "Het is geen oefening in tuinbouwkunde," horen we Moustapha nog zeggen, "En trouwens, vanaf nu gedaan met koffietjes tussendoor! Jullie gaan werken en niks anders!" Motiverend is wel anders, maar we proberen er het beste van te maken. Woensdagavond zagen we het even helemaal niet meer zitten. Ik heb frieten gebakken en ik ben met Sebastian een film en een karton bier gaan halen en hebben van de hele avond geen poot meer uitgestoken! Gelukkig kon een shot koffie ons doen inzien dat we tegen vrijdag, 13u, een deadline op het programma hadden staan. We hebben de klok enkele keren zien rondgaan en ondanks een zeer matige presentatie (qua toelichting dan) zijn we tweedes geëindigd. De normen liggen hier wel een stukje anders, want een 13/20 blijkt hier heel goed te zijn... Binnen 5 weken mogen we ons gaan bewijzen in Marseille in de finale!

Hierboven de foto's van onze charette (nachtje door)...

Le soleil a rendez-vous avec la lune...

Vééél fotootjes!!!



La semaine dernière, la plus grande partie des étudiants de l’ENSAM a pris part dans un workshop, un concept qui malheureusement n’a pas encore été bien introduit à Belgique. Voici les règles du jeu : lundi matin on a rendez-vous avec le prof en question, qui nous donne la mission, explique une ou deux choses, et c’est parti! Vendredi, le projet doit être terminé, et en fonction du prof, il y a une présentation/discussion/…
Chez moi, ça c’est passé comme suit… J’avais choisie le workshop ‘architecture de l’éphémère’ (kortstondige architectuur, pour ceux qui n’ont pas envie de chercher un dictionnaire…). Gui Jourdan s’est révélé aussitôt un homme avec des passions très variées. On était à peine tous assis autour de la table (9 Erasmus et 7 Français), quand il a commencé à distribuer des papiers sur lesquels on devait tous mettre notre nom et nationalité, suivi par la portée de nos capacités en tant que cuisinier, nos affinités avec l’organisation et la participation dans les manifestations (ou bien musicales, politiques, humanistes,…) et nos connaissances d’endroits intéressants sur tout le globe.
La mission était un peu vaste : créez un encadrement pour un événement (à nous de choisir le type d’événement, le nombre de personnes invitées, la durée, …), dans différents villes (choix libre) d’une telle manière que les villes seront reliés à la fin… Eh ben !
On avait rendez-vous avec les profs chaque jour à 10h et à 18h, et en dehors de ces réunions, on était complètement libre à dispenser notre temps comme on le croyait le mieux.
Je me suis laissée adopter par un trio Français, et l’équipe Franco-Belge était née.

On c’est décidées assez vite de nous laisser inspirer par un phénomène naturelle et une discussion animée sur les vents tropiques et la migration des oiseaux nous a enfin menée jusqu’à l’éclipse solaire. Cependant, l’élaboration de l’idée c’est manifesté comme un peu moins logique, et on s’est retrouvées assez vite dans la K’fet, en espérant que l’inspiration nous trouverait elle-même, pour illuminer nos âmes perdues dans la brume.
Le soir, après d’avoir échangés quelques pensées philosophiques sur la notion de l’éphémère, on s’est mis à une tradition à laquelle on ferrait honneur pour le reste de la semaine : Gui et Henri jonglaient avec quelques bouteilles de vin, pendant qu’on épiloguait agréablement sur des sujets divergents.

Les jours suivants, on a vus l’ambiance, les heures de travail, le stress et la fatigue se réunir dans un crescendo énorme, qui sans doute aboutissait dans un apocalypse écrasant. Conformément aux aiguilles de la montre, on bossait derrière un bon café ou un verre de vin bien fruité. On découvrait l’utilité de la table comme piste de danse et de la nappe comme point de ralliement de toutes nos pensées.

Ons project zag er uiteindelijk uit als volgt : We baseerden ons op de zonne-eclips, die op zich geen echt evenement is, maar wel keer op keer duizenden mensen op de been brengt. Alle bewoners van verschillende steden die op het traject van de eclips liggen, zouden in het gemeentehuis een ‘eclips-kit’ kunnen ophalen. In deze kit zitten drie zaken: een handleiding (type ikea-meubelen), een witte, opblaasbare, all-terain (op het vaste land, of op het water voor de warme landen en de avonturiers), ergonomische en minimalistische module, die door middel van een waterdicht velcro-systeem aan identieke modules kan geschakeld worden, en een witte overall (waterdicht in de noordelijke continenten, beschermend tegen de zon in de zuidelijke) die het lichaam volledig bedekt (met uitzondering van neus en mond), met ingebouwd eclipsbrilletje. De mensen worden gestimuleerd om zich naar een openbare plaats te begeven (dit kan Place de la Comédie zijn, het strand, de zee, …), hun module aan die van een andere kijklustige te schakelen, en zich te verliezen in de witte massa, in plaats van eenzaam en alleen thuis dit fantastische fenomeen gade te slaan. De toeschouwers worden dus de actoren, die maken dat een wereldwijd evenement ontstaat. Ze verliezen hun identiteit, en worden een deeltje van een grensoverschrijdend geheel.

Klinkt allemaal mooi en wel, maar hoe breng je zoiets in godsnaam over naar een jury? We trokken naar de Franse Brico, kochten witte verfkostuums, namen een luchtmatras onder de arm en trokken gewapend met mijn multifunctioneel digitaal fototoestelletje naar Place de la Comédie. Met al die betogingen konden we het niet beter treffen, want net die dag hadden de geneeskundestudentjes hun witte outfit uit de kast gehaald om hun blijk van ontevredenheid kracht bij te zetten. Toch vielen we blijkbaar wat uit de toon, en hadden de voorbijgangers niet zelden begrepen dat het zeker om een troep architectuurstudentjes met een futuristisch project moest gaan. Wat we die middag op film vereeuwigden leek nog het meest op een bende buitenaardse wezens die de geneugten van de moderne dans hadden ontdekt, maar het resultaat mocht er zijn!

Donderdagnacht werden tekeningen geproduceerd aan de lopende band, terwijl filmfragmentjes gemonteerd werden, en bijpassende mystieke en opbouwende muziekjes werden gezocht. Maar natuurlijk niet voordat we de drankjes en hapjes op de receptie in het kader van een lezing over ‘architecture navale’ hadden geproefd (niet dat we naar het interessante relaas waren gaan luisteren hoor, maar de proffen vonden toch dat we dat gezellige samenzijn niet aan ons voorbij mochten laten gaan J).
Tijdens de nachtelijke uurtjes kwam ik tot de ontdekking dat de school naar het einde van het nieuwbouwproject geen geld meer overhad, en dus maar had besloten geen isolatie in de muren van de nieuwe betonnen ateliers te voorzien…
Rond 4.30u werden we allemaal zeer plots uit onze verkleumde slaperigheid gerukt. De computer (neen, het was ditmaal niet de mijne) had zich geamuseerd met wat filetjes te verplaatsen, zodat het filmpje plots niet meer wist waar het zijn mosterd moest halen… Gelukkig hadden we ze een stressvol uurtje later teruggevonden, en konden we lustig verderwerken (ça bosse dur!).

Tegen vrijdagavond waren we er dus helemaal klaar voor! Het K’fet werd in gereedheid gebracht, terwijl ik de laatste hand legde aan de ppt-presentatie met referentiebeeldjes, en de zoveelste koffie naar binnen goot. En dan maar wachten terwijl het volk stilletjes aan binnensijpelde (later op de avond werden wel 80 hoofdjes geteld!), en we twee van mijn groepsgenootjes probeerden te overtuigen de witte overall terug aan te trekken, zodat we met z’n vieren een kleine demonstratie konden geven (maar ze bleven voet bij stuk houden, jammer…). De eerste twee groepjes kregen flink wat commentaar en vragen over zich heen, en de stress die voorheen wonderwel afwezig was gebleven kwam opeens in vol ornaat aanzetten toen het de beurt was aan team RDV (rendez-vous, voor de iets minder snellen onder ons… Le soleil a rdv avec la lune…). Vooraleer we het filmpje lieten lopen gaven we iedereen de tijd om zijn persoonlijke RDV-kit te openen, en het eclipsbrilletje op te zetten. Best wel een grappig zicht, zo’n bende gemaskerde toeschouwers, jury incluis. En dan was het showtime! De reacties van het publiek waren hartverwarmend, en ergens van op de tweede rij klonk een verbaasde ‘Mais, c’est donc eux que j’ai vue sur la Place de la Comédie jeudi! Je savais bien que ça devait être des étudiants en architecture…’. Ook de jury leek ons projectje best te smaken, want het bleef angstvallig stil toen Charles Trenet met zijn laatste woordjes de eindgeneriek afsloot… En ja hoor, buiten een paar kleine vraagjes, en een opmerking over het feit dat we misschien toch beter ook een presentatietje hadden voorbereid met onze referentiebeeldjes (dat hadden we, maar we hadden ze domweg op de laptop laten staan die nu in de auto lag…), lag de weg naar la vie en rose helemaal open!

Jammer genoeg, maar natuurlijk ook fantastisch voor hen, was het vierde groepje ook zeer sterk. Ze grepen dus nipt naast de eerste prijs, maar dat kon er ons niet van weerhouden een klein vreugdedansje te maken! Tafels werden bijeen geschoven, en iedereen zocht snel een plaatsje, want de couscous van Manuel was klaar om besprongen te worden! (Hij had zelfs rekening gehouden met die ene ambetante vegetarische van België :))
Ik kwam tegenover de prof van mijn atelier terecht, die ons toch nog even wou feliciteren met ons fantastische werk (alweer een puntje extra, yihaa), en naast een andere prof, die ons verzekerde dat het op de ‘studie’-reis wij zouden zijn die op de proffen zullen moeten letten, en niet omgekeerd.
Met elke hap couscous voelde ik de vermoeidheid iets verder wegebben, en de euforie de bovenhand halen. We besloten de avond te eindigen bij Jenny en Fay, waar we nog tot in de vroege uurtjes verhaaltjes vertelden en luisterden naar opzwepende discomuziek.

Grève Nationale

21 maart 2006

(Lore Vantomme)

Berichtje van zondag met een beetje vertraging...

Het kost me flink wat moeite en zelfovertuigingskracht, maar uiteindelijk hijs ik me zaterdagmiddag toch van tussen de lakens. Wat was het weer leuk gisteren! Eerst een beetje rondgehangen in de gezellige straatjes, op zoek naar een Ier die ons kon uitleggen wat de oorsprong van St Patricks Day is. Daarna naar het zoveelste kotfeestje, waar we tot in de vroege uurtjes nieuwe mensjes leerden kennen, en ‘oude’ vriendschappen verder uitbouwden.
Maar het lijkt een mooie dag te worden en er staat vanalles op mijn programma. Na een kort ontbijtje (spijtig genoeg niet op mijn zonneterrasje, dat er vandaag maar wat sombertjes bijligt…) trek ik naar de tramway. Eerste bestemming: het Eurolines-agentschap. In de tram wordt ik er door de vele met spandoeken gewapende jongeren aan herinnerd dat er een grote manifestatie gepland is. Maar het openbaar vervoer lijkt normaal te functioneren, dus ik sta er verder niet bij stil. Mijn promoretourticket Brussel-Amsterdam zal echter voor een ander keertje zijn, want op zaterdag is het agentschap in het centrum blijkbaar gesloten, en echt veel zin om op zoek te gaan naar het andere agentschap ver buiten het centrum heb ik niet. Dan maar het tweede puntje op de agenda: de mediatheek. Ook hier blijf ik echter voor gesloten deuren staan, want wat ik tot dan toe niet had beseft (het Franse radionieuws is echt mijn ding niet...) is dat er niet enkel een grote betoging plaatsvindt, maar dat iedereen opgeroepen is tot een solidariteitsstaking… Tja, dan breng ik mijn cd’tjes volgende week wel eens binnen… Enkele minuten later sta ik voor de deur van het zwembad, en krijg ik een koude-douche-sensatie… Ook hier is vandaag geen werkende, en dus ook geen zwemmende mens te bespeuren. Ik had het moeten weten…
Ondertussen heb ik stap voor stap het stadscentrum doorkruist, en bevind ik me in de nabijheid van de Liddl. Deze is gelukkig niet gesloten, dus begin in met volle moed aan de eerste zinvolle daad van de dag. De ogen zijn echter weer groter dan de armspiertjes, en wat later sta ik met twee loodzware zakken op de tram te wachten, wanneer een voorbijganger me doodleuk komt vertellen dat de trams vanwege de betoging zonet gestopt zijn met rijden… En inderdaad, enkele seconden later wordt dit leuke nieuws bevestigd door de stem in de luidsprekers. De moed zakt me in de schoenen, en ik ben een acute zenuwinzinking nabij wanneer ik de zalige trilling van mijn gsm in mijn broekzak gewaarword. De draagbare telefoon, alle twijfels die ik ooit over deze uitvinding heb gehad verdwijnen als sneeuw voor de zon! Ik bel naar Ciske, en vraag met mijn honingzoetste stemmetje of hij me eventueel zou willen komen depanneren. Wat later zeulen we samen richting verlossing.
Ook ’s avonds krijgen we een koekje van hetzelfde deeg… Een van de erasmussers treedt op met zijn groepje, kom dat zien! Maar we weten niet precies waar en om hoe laat het concertje doorgaat, dus tegen dat we het gevonden hebben, is het natuurlijk net gedaan… Al bij al misschien een goede zaak, want het kleine, obscure, rokerige zaaltje lijkt eerder op een Turks stoombad, met een luchtvochtigheidsgraad van 200%. Zonder veel aarzelen beslissen we niet te blijven voor de volgende twee groepjes, en trekken we in looppas naar Cinema Diagonal, waar we nog net op tijd zijn om weg te zakken voor Truman Capote, met een lekkere reep echte Belgische chocolade in de hand.
Vandaag was al niet veel beter… Om 11u opgestaan, een stukje gaan lopen, een berichtje naar Cisse: afspraak om 15u (de leukerd lag nog in zijn bedje en had nog wel wat tijd nodig om wakker te worden) voor een tripje naar de zee. Nog snel even langs de wasserette passeren? Bad idea… Alle machines zijn bezet, en er staat nog flink wat volk te wachten, dus keer ik maar terug huiswaarts. Als Francis en ik even later aankomen aan Port Mariane, van waaruit we de bus moeten pakken richting zeetje, staat ons echter alweer een leuke verrassing te wachten… Op zondag rijdt er slechts één bus om de twee uur, en natuurlijk hebben we er net eentje gemist… We verdrinken onze frustraties met een lekkere ‘noisette viennoise’ en ‘bounty viennois’ (een ware caloriebom, maar ach…) op de place de la Comedie. Vanavond misschien best gewoon thuisblijven, want de sterren zijn me niet gunstig gezind!

Nachtlawaai

15 maart 2006

(Francis)

Jaja, je ziet het goed: dit bericht is geschreven om half 3 's nachts!

Ze halen het hier in hun hoofd om op zo'n uur betonnen wanden te komen leveren en een half uur met draaiende motor voor mijn deur te komen staan, terwijl er twee pipo's voor de hele straat staan te roepen dat het toch wel fris is.. et alors!?

Tja, het moest toch even van mijne lever... >:-/

Memoires van een wasserette-bezoekster…

14 maart 2006

(Lore Vantomme)

Met twee grote linnenzakken – quand on vit, on salit- trek ik naar mijn vaste laverie. Als ik de deur openduw, word ik begroet door een vierhoofdig lesbogezelschap (Is this bra yours or mine? Oh, I just love this shirt, it makes you look so sexy! …)
Ik lach eens vriendelijk, en terwijl achter me lichaamsvocht wordt uitgewisseld, giet ik wat savon de Marseille in het daartoe bestemde bakje.
Met mijn ovenverse notenbroodje zoek ik me een plekje op het zonovergoten terras van het ‘Maison des pains’. Ik heb net mijn schetsboekje bovengehaald, als een roodaangelopen Sergio zijn fietsje naast me neerplant. Hij heeft echter nog exact drie minuten om in zijn les te geraken, dus kust hij me al snel weer vaarwel.
Mijn eerste lijn staat amper op papier, of ik word uit mijn concentratie gehaald door de stem in de luidsprekers, die me informeert dat het tramverkeer sterk verstoord is wegens betogende studenten die zich op de sporen voortbewegen. En voorwaar, enkele minuten later doorkruist de stoet mijn zichtsveld. Ik luister naar de slagzinnen die door de megafoon worden gebruld, en zie Xavier mijn richting uitkomen. Of ik niet mee moet gaan betogen? Hij zelf alleszins niet, want hij vindt het hele gedoe nogal overdreven… Of hij dan niet vindt dat de studenten ergens gelijk hebben, en dat ze met de beschikbare middelen moeten proberen gehoord te worden? Niet als ze daarmee ook de ijverige studentjes die wel naar de les willen in een vervelend parket brengen… (Aan de meeste faculteiten worden de leslokalen al een paar weken gebarricadeerd, met een verlengde vakantie tot gevolg. A l’école d’archi is daar echter bitter weinig van te merken…)
Telefoontje van Boris: “Salut Lore! Désolé pour hier, mais je n’ai pas dormi ce week-end à cause du concours, donc j’étais vraiment trop fatigué… Je travaille dans la bibliothèque jusqu’à 18h, est-ce que tu peux venir après pour discuter sur notre structure légère ? Ok, super, à plus ! Bisou ! »
Eerst even aan knappe Richard laten weten dat ik vanaf 21u bij hem kan zijn, snel mijn kleertjes overhevelen naar de droogkast, en dan stort ik me helemaal op de kabeltjes en zeiltjes!

Une soirée Belge

12 maart 2006

(Francis)

(Leffe met aperitiefhapjes...)



Wakey wakey, eggs 'n bakey! Amai wat een vree-t-selijk weekend was dit alweer! om dan nog maar te zwijgen van de week die eraan voorafging! Een overzichtje...

't Was inderdaad weer heet de laatste dagen hier in Frankrijk. Op politiek vlak, maar ook het zonnetje heeft zich laten zien. Tegen vorige dinsdag moesten we voor ons séminaire (lees: 'les') een artikel zoeken over een actueel onderwerp rond wonen. Het archief van De Standaard wordt blijbaar elke maandag onderhouden en voor ik het wist zat ik een half uur verdwaasd naar m'n scherm te staren bij het langzaam verschijnen van de woorden 'Morgen.. 7u.. Opnieuw beschikbaar..' Ik dus met kleine oogjes richting Ecole d'Archi, blij dat ik toch een artikel had gevonden! Het was een echte kruistocht om op school te geraken. Met afkortingen bezaaide spandoeken, joelende studenten... En het trajectje thuis-school dat een kwartier duurt werd plots een vreselijke tocht van één uur. Om dan tot de conclusie te komen dat het geen les was. Ik had het moeten weten!

Dinsdag en woensdag moesten we twee presentaties klaarstomen; eentje voor donderdag voormiddag, 9u, en één voor donderdag namiddag. Non stop computerwerk, éen hand aan de muis, de andere met een kebap in de hand, iedere uur naar de koffieautomaat en om 22u beseffen dat het eigenlijk al middernacht is... En alsof de stress nog niet hevig genoeg was, belt Christian (onze derde man) mij donderdag ochtend uit bed "ja hallo franzis, wie gehts? je zuis malaat! je vaiz paz venier!" En dan loopt het allemaal verkeerd; de bus die niet stopt aan de halte waar je af moet.. Ik en Cillian dus in grote last-minutepaniek onze presentaties herverdeeld... En tenslotte wij maar wachten op de prof. 9u.. 9u30.. 10u.. 10u30.. Niemand te zien.. De presentaties zijn om half 12 begonnen! (veel kunnen we dus nog niet klagen hé, in België!) en om 12u stelde onze prof voor om even een middagpauze te houden: "on se donne rendez-vous à 14h!" Damn.. They're slow!
En voor zij die zich afvragen hoe en wat: de presentaties van die Fransen stelden hier eigenlijk niet veel voor. Je zet je aan de computer en babbelt wat, heel relaxed. Van lay-outten hebben ze nog niet veel 'fromage' gegeten, dus dat viel goed mee! "C'était très bien!"

Vrijdag avond, het einde van een hectische week.. Ik dacht dat wat sport nu geen kwaad zou kunnen! "RDV à 18h à la fac de pharmacie" Stel je voor, ik ben gaan voetballen! 2h30 aan één stuk! Da's jaren geleden... Les Italiens contre le reste du monde. Even dacht ik 'What the hell am I doing here", maar na mijn eerste goal in 4 jaar wist ik het weer "It's fun!" :-)

Maar het beste moest nog komen: Une Soirée Belge! Beeld het je in: twee Belgen, twee Québecois, een half uurtje in de oven met kaassaus en home made frieten: dat smaakt! En wat is er meer Belgisch dan witloof-in-hesp met kaassaus in de oven of tiramisu met speculoos? Misschien een hele fles Leffe, of échte Stella Artois?

D’autres musiques sont possibles…

10 maart 2006

(Lore Vantomme)

Ik hijs me omhoog uit de oneindig uitgestrekte vallei van de stilte.
Andere melodietjes brengen andere gemoedsgesteldheden met zich mee.Net zoals hoge bomen veel wind vangen, zijn bezige bijtjes gevoeliger voor leemtes in hun drukke bestaan. Wanneer de avond valt en de bloemen hun blaadjes als een beschermende mantel om zich heen slaan, komt de stad tot leven. De jeugd, die anders zo zorgzaam over het grondgebied is uitgezaaid, lijkt plots bezeten door de onbedwingbare drang zich te verenigen tot een leger tegen de verveling. Feestjes worden op punt gesteld, de gekste kostuums worden ineengeflanst, de woordenstroom begint ergens ter hoogte van het middenrif op te borrelen. Taal, afkomst, tijdsbesef, haarkleur, stuk voor stuk worden het banaliteiten, vliegjes op het vloekende jaren ’60 behang.

Als de kijkers bij het ochtendgloren met flink wat moeite worden opengetrokken, gaan de trommels zachter slaan. Flarden van herinneringen aan het tafereel dat zich enkele uren geleden afspeelde beginnen stilaan te vervagen. Het telefoonnummer op de rug van de hand schreeuwt om wat aandacht, de besmeurde hoop op het aanrecht ook.
Meer dan twee dagen heeft de gemiddelde mens niet nodig om tot een eenvoudige conclusie te komen. Wolken zijn soms wit, dan weer grijs, soms spelen ze verstoppertje achter een stralend blauwe hemel. Een vijver heeft water nodig opdat de fragiele schoonheid van de lelies niet in brutale botsing komt met de duisternis van de bodem. Een bubbelbad vult zichzelf niet.
Het leven is wat je er zelf van maakt. De verzoening tussen wijze woorden en banaliteit.

Een weekje vakantie...

05 maart 2006

(Francis)

Het zit erop. Een week vakantie is voorbij voor je het weet! Nuja, het voelde de laatste paar dagen niet echt aan als vakantie, want ziek thuis rondlopen is ook niet alles. Ik denk dat het dagje Béziers in de koude wind me geen goed heeft gedaan, maar het was leuk en dat onthoud ik beter :-) Als kers op de taart werd ik zaterdag ochtend om half 9 uit bed gebeld door de postbode, bleek achteraf dat er een pakje niet in de bus geraakte, maar humeurig als ik was, weigerde ik m'n bed uit te komen en vond ik rond de middag een kaartje in de bus: "vous avez reçu un collis". Is er iemand die als schuldige doorgaat en die nu zijn hart sneller voelt slaan!? Ik kom het snel te weten :-)

Veel meer dan thee zetten en sudoku is er de laatste paar dagen dus niet aan te pas gekomen. En morgen begint de realiteit dan terug: een tekst schrijven tegen dinsdag en twee presentaties tegen donderdag. Olé! Wat die tekst betreft - het moet iets met wonen te maken hebben - ben ik al een halve bladzijde ver, maar verder dan dat lukt voorlopig nog niet. Ik vraag het wel eens aan Shakespeare (die weet toch wat van schrijven af?)... De presentaties stellen niet veel voor, het is een doordeweekse terreinanalyse waar we alledrie al op uitgekeken zijn - we willen beginnen ontwerpen! - en een CSH. Dat schijnt hier een begrip te zijn waarvan iedereen op de hoogte is. 't Gaat over enkele befaamde Case Study Houses die tussen 1942 en 1967 in Amerika hot-topic waren. Het gaat 'em vooral over de manier van prefabricatie en lalala nog van die toestanden.

De Powerpoint lay-out templates beginnen vorm te krijgen en dan kunnen we beginnen met het inpassen van de computertekeningen en foto's, met het maken van de definitieve schema's en het schrijven van enkele zinnen zinnige tekst... We hebben nog enkele leuke dagen voor de boeg! Al zeg ik het zelf :-s

Feestje op school...

01 maart 2006

(Francis)

Kate, Adriana en Sebastian.
(klik op de foto om het foto-album te bekijken...)



We hadden nog enkele foto's tegoed van het laatste feestje op school. Well.. Here you go! C'était bien! :-)

Beziers...

(klik op de foto om het mega fantastische foto-album te bekijken...)


Enough with the French ! At least for one day, because between a Finnish girl, a girl from Holland, and 2 Belgians, it’s a lot easier to speak English… (of iets in die aard…)

Ondertussen is er bijna een maand voorbij. Hoog tijd dus om het gezichtsveld wat open te trekken, de wijde wereld te verkennen, nieuwe horizonten te ontdekken!
Beziers stond als eerste op het lijstje. Diep in een van mijn vele hersenkronkeltjes begon een lampje te schemeren. Een vage herinnering aan lang vervlogen tijden, toen ik nog jong en onbezonnen was, en we nog jaarlijks met z’n allen in het minibusje doken en urenlange ritten trotseerden om vervolgens met man en macht ons opplooibare thuis voor de volgende weken ineen te knutselen. Yeah, those were the days…
Maar de dagen schreiden voorbij. Dan komen de jaren van verstand en zelfstandigheid, en voor je het weet sta je zonder mammie en pappie, maar wel met een paar medeavonturiers, aan het loket van Gare St Roch, hongerig naar nieuwe ervaringen.
Zo verging het Laura, Iris, Francis en Lore, het vierkoppige reisgezelschap van dit relaas.

Het was een mooie dag. Een stevige wind blies hen rond de oren, maar ook een schuchter zonnetje was van de partij. Bij het binnenrijden van la gare de Beziers wreven ze het laatste beetje slaap uit de ogen, en om deze daad kracht bij te zetten, namen ze even later plaats op een gezellig terrasje op de Place Jean Jaures, en wachtten geduldig op hun café à la crème.
In de office de tourisme hadden ze een stadsplannetje bekomen, en een kort overzicht van de meest interessante bezienswaardigheden.
Met het fototoestel in de aanslag trokken ze richting kathedraal. Via kleine gezellige straatjes, verborgen binnenkoertjes en de typische overdekte markt (with giant pieces of cheese) werden ze geleid naar een impressionant panorama. De Bezierse aarde lag letterlijk aan hun voeten.
Na een bezoekje aan het prachtige religieuze monument, en de ontdekking dat blijkbaar geen kat noch kater geïnteresseerd is in museumbezoekjes op dinsdagochtend (who can blame them…), was het tijd voor een picknick in het zonnetje. Hoe hard Lore echter ook probeerde haar innerlijke warmte op haar omgeving over te stralen, ze kon niet op tegen de gedachte aan een lekkere chocolat chaud…
Na de vruchten van de consumptiemaatschappij te hebben genuttigd, was het Le Canal Du Midi waar hun gebundelde aandacht naar uit ging. Tegen de stroming in, kuierden ze langs sluisdeuren en pittoreske bootjes (there even was one named by, over, under, behind, around, between, after… Manon, the coolest dog on earth…). Twee waterlopen kruisen elkaar even verder in de hoogte, en Francis wist hen te vertellen, na aandachtig het foldertje te hebben doorgenomen, dat dit was om de jaarlijkse overstromingen niet nog in grootte te laten toenemen. Ze legden zich even uit de wind in het zonnetje en genoten van de straalblauwe hemel.



Ook de avond had enkel moois (and lots of it) te bieden. Mardi Gras, een alombekend fenomeen, is hier ook niet uit de straten te weren. Vooraleer ons kwartetje de deur van het gezellige restaurant ‘La Tomate’ openduwde, namen ze wat van de sfeer in zich op. Zingende, dansende, percussiegeluidenfabricerende wezens, in alle kleuren van de regenboog, vuurspuwende monsters gemaakt van winkelkarretjes, vuurwerkpijltjes,… voor elk wat wils! Ook een salade géante, en een heerlijk stukje chocoladetaart met vanillecrème later was het feestgedruis nog volop aan de gang.
The happy four kaartten nog wat na bij een lekker tasje thee, en besloten dan maar het hemelse donsrijk te gaan opzoeken… Morgen zouden ze nog eens de handjes uit de mouwen steken, want een ‘diagnostic’ schrijft spijtig genoeg zichzelf niet…

It's alive...

... mais pas encore guérri!


Tussen het werken door en bij een koffietje kan ik jullie vertellen dat jullie vanavond van Lore alweer een verschrikkelijk lange update krijgen van ons reilen en zeilen hier in Montpellier. Het was de afgelopen dagen wat kalmer en kouder hier, en dat deed ons even besseffen dat thuis ook nog bestaat.

Ik zet vanavond ook een mega-fotoalbum on-line, want dat is alweer de moeite; we hebben samen meer dan 300 foto's getrokken, denk ik! Het was hier gisteren Mardi Gras, pleintjes vol zotte en zatte mensen, gemaskerde dartele vogels en vuurspuwende daklozen... je zal vanavond wel zien :-)

Ondertussen heb ik mijn fototoestel terug dicht gekregen (een hele stunt) en zelfs terug aan de praat, maar echt opgelost lijkt het toch nog niet helemaal. Wat ik gisteren was vergeten vermelden: mijn IBAN-rekeneingnummer is FR54 3000 2030 5300 0000 5680 C47. Als jullie er allemaal 5 à 10€ op storten dan kan ik weer voor enkele weekjes verder met foto's :-) merci!

Bij wijze van testje voor we vanavond ook enkele video's on plaatsen, kunnen jullie hier kijken naar een filmpje met de poetische titel "I Steal Pencils". Als jullie meer van dit willen, laat dan een berichtje!